Στυλιανός Γκούντρας

 Αγαπητή κ. Πολίτη,

Λέγομαι Στυλιανός Γκούντρας, γυιός του Δασκάλου Θεοφάνους Γκούντρα που υπηρέτησε στην Τσεκλείστα Ευρυτανίας. Αναζητώντας στο διαδίκτυο διάφορα στοιχεία για τους τόπους όπου υπηρέτησε ο πατέρας μου βρήκα την ιστοσελίδα σας και με συγκίνηση διάβασα μια αναφορά στο όνομά του. Συγκεκριμένα σε αφήγηση της κ. Βασιλικής Μπάλλα, σύζυγο Φωτίου Πολίτη (Κατσικα) ανάφερε “θυμάται ότι, όταν ήταν μαθήτρια, πέθανε μία συμμαθήτριά τους, η Μακρυγιάννη κι ο δάσκαλός τους, Θεοφάνης Κούντρας, από την Πελοπόννησο, έστειλε τα κορίτσια σπίτι τους να φορέσουν σκούρα κόκκινα μαντήλια και να φέρουν λουλούδια. Ο δάσκαλος έφτιαξε με τα λουλούδια ένα στεφάνι για τη νεκρή μαθήτρια και παραβρέθηκαν όλα τα παιδιά στη νεκρώσιμη ακολουθία”.


Μερικά Βιογραφικά στοιχεία του πατέρα μου:

 

Γεννήθηκε την 23/5/1909 στα Πλατάνια του Νομού Τριφυλίας και Ολυμπίας (σήμερα ανήκει στο νομό Μεσσηνίας). Σπόυδασε στην Ακαδημία Σπάρτης και μετά την στρατιωτική του θητεία διορίστηκε ως δημοδιδάσκαλος (50296, ΦΕΚ209/Μαϊου1927) με Πρώτο διορισμό στην Ευρυτανία, Σκοπιά (Τσεκλείστα) την 11-11-1927 όπου υπηρέτησε μέχρι 18-9-1930 (2Ε +9Μ+7Η). Ακολούθως μετατέθηκε και υπηρέτησε στα Ψιανά Ευρυτανίας από 18-8-2030 μέχρι 21-10-31 (1Ε+2Μ+3Η) και εν συνεχεία μετατέθηκε και υπηρέτησε στην Δομνίστα Ευρυτανίας από 21-10- 1931 μέχρι 18-8-1933 (1Ε+9Μ+27Η). Στις 18-9-1933 μετατέθηκε πλησίον του τόπου καταγωγής του στο Κάρμη Αρκαδίας και εν συνεχεία σε διάφορες θέσεις μεταξύ των οποίων και στο Γραμματικό Αττικής. Την περίοδο από τον Νοέμβριο 1940 μέχρι και ον Μάιο 1941 υπηρέτησε την Πατρίδα στο Αλβανικό Μέτωπο ως έφεδρος υπολοχαγός και μετά την Γερμανική κατοχή στην Εθνική Αντίσταση. Απέκτησε τέσσερα παιδιά. Το 1951 ανέλαβε την θέση Διευθυντού του Ε΄ Δημοτικού σχολείου Καισαριανής Αθηνών, την οποία διατήρησε μέχρι τον θάνατό του στις 31-12-1959.

Μετά από αλλεπάλληλες μετακομίσεις και καταστροφές διασώθηκαν ελάχιστες ιστορικές φωτογραφίες από την περίοδο 1927-1933 κυρίως από το Δημοτικό σχολείο Τσεκλείστης.

Συν Φωτογραφίες:


Μονοτάξιο Σχολείο Τσεκλίστας. Ο πατέρας μου, Θεοφάνης Κ. Γκούντρας είναι αυτός με το καπέλο πρώτο πλάνο. Στα πέτρινα σκαλοπάτια του Σχολείου διακρίνεται κάποιος ντόπιος υπεύθυνος (επιστάτης;) του Δημοτικού Σχολείου. Στα παράθυρα, την πόρτα, τα σκαλοπάτια και τον δρόμο διακρίνονται είκοσι παιδιά μαθητές του Δημοτικού σχολείου Τσεκλείστης…


Εκδρομή με τους 27 μικρούς μαθητές του στις παρυφές του χωριού.

Πρόσεξα ότι έχετε αναρτήσει ήδη μια παλιά φωτογραφία με τον πατέρα μου με τα παιδιά του σχολείου Τσεκλείστης. Δυστυχώς οι κατάλογοι με τα ονόματα των παιδιών έχουν χαθεί. Έχω την εντύπωση ότι πρέπει να ήταν μαθητής του ο ιερομόναχος Μακρυγιάννης. Σε Βίντεο σας αναγνώρισα το πετρόκτιστο δημοτικό σχολείο, το οποίο εξακολουθεί να υπάρχει.

Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ σε κάποια από τα στοιχεία που αναφέρονται στο “ιστορικό” στην ιστοσελίδα σας που εγώ τα γνωρίζω λίγο διαφορετικά από διηγήσεις του ίδιου του πατέρα μου καθώς και συναδέλφους φίλους του αλλά και από προσωπική εμπειρία μια και ήμουν μαθητής στο Ε Δημοτικό Σχολείο Καισαριανής που ήταν Διευθυντής.

Οι γονείς δεν ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν τους δασκάλους αν και εκείνα τα χρόνια κακοπληρώνονταν από την πολιτεία. Ειδικότερα ο πατέρας μου ποτέ δεν καταδεχόταν χρηματική αμοιβή από τους πολίτες, φτωχούς ή εύπορους. Φυσικά ως εργένης εδέχετο τις προσκλήσεις για γεύμα ή δείπνο. Έχοντας ως μόνη απασχόληση την διδασκαλία και το διάβασμα, διέθετε χρόνο για ψυχαγωγία και συζήτηση στο “καφενείο” του χωριού. Έπαιζε τάβλι, ξερή και συνιθισμένα παιχνίδια των καφενείων της εποχής του και η φιλοτιμία του τον οδηγούσε να κερνά όλους στο καφενείο με αποτέλεσμα να μην του μένει ούτε δραχμή, συνήθεια την οποία δεν εγκατέλειψε σε όλη την σύντομη ζωή του. Τα αγόρια δεν τα υποχρέωνε να φορούν καπέλο (έκανε τα στραβά μάτια) και από όσο ξέρω ποτέ δεν συνέτιζε μαθητές με την βέργα. Το σχολείο λειτουργούσε έξη μέρες, με ιδιαίτερα μαθήματα στους αδύνατους μαθητές και μετά το μεσημέρι χωρίς πρόσθετη αμοιβή. Την Κυριακή πήγαινε με τα παιδιά για εκκλησιασμό, όπου με κήρυγμά του εξηγούσε το Ευαγγέλιο. Τα βιβλία πράγματι τα αγόραζαν συνήθως τα πιο εύπορα παιδιά. Μάθαινε τα παιδιά να μην καταστρέφουν τα βιβλία, τα οποία φρόντιζε να ενημερώνει και να διανέμει στα μικρότερα αδέλφια τους, σε άλλα συγγενικά πρόσωπα ή και παιδιά συγχωριανών τους. Στις εθνικές γιορτές παρουσία γονέων και άλλων έβγαζε πάντα σχετικό λόγο και μεριμνούσε το κλείσιμο του εορτασμού να γίνεται με απαγγελίες ποιημάτων και σκετς από τα παιδιά καθώς επίσης και με δημοτικά τραγούδια και παραδοσιακούς χορούς. Τα παιδιά τα πήγαινε εκπαιδευτικές εκδρομές σε κοντινές περιοχές με συνοδεία μερικών γονιών.

Στις κατολισθήσεις του 1928 συμπαραστάθηκε στα παιδιά και στους κατοίκους ποικιλοτρόπως και όσο περνούσε από το χέρι του. Τελειώνοντας θα ήθελα να σας συγχαρώ για την αξιόλογη ιστοσελίδα που έχετε και να σας ευχαριστήσω για την χαρά και την συγκίνηση που μου δώσατε με την αναφορά στον πατέρα μου.

Με εκτίμηση Σ Θ Γκούντρας, Σητεία Κρήτης 22-09-2016.